Hem gelişmiş ülkeler hem de gelişmekte olan ülkeler açısından tarım sektörü, ülke nüfusunun beslenmesi ve kalkınma açısından vazgeçilemeyecek bir faaliyet alanıdır. Cumhuriyetin kurulduğu yıllarda ekonomisi tarıma dayanan, çalışan nüfusun büyük bir bölümünü bu sek¬törde istihdam eden Türkiye, 1980'lere kadar korumacı politikalarla tarımı geliştirmeye çalışmıştır. Söz konusu dönemde, tüm dünyada da tarım kesimini korumaya yönelik politikalar uygulanmıştır. 1980'lerin başında ise, dünya tarımsal üretiminde yaşanan bolluk ve uluslararası pazarların durgunluğu, ülkelerin tarımı serbestleştir¬meye yönelik kararlar almasında etkili olmuştur. 1990'ların başında GATT'a üye ülkeler "Tarım Anlaşması"nı imzalayarak korumacılığın azaltılması kararını almıştır. Türkiye ise, hazırlığını tamamlamadan geçtiği tarımsal serbestleşme sürecinde, 1990'larda tarım ürünlerinde kendi kendine yetebilirliğini kaybetmiştir. 2000'lerde de, sektörü teşvik edici, üretim kalitesini ve verimliliğini arttırıcı tedbirlere başvurmuştur. Teknolojilerin yenilenmesi, kalifiye eleman yetiştirilmesi, tarım ürünlerinin maliyetini düşürücü, rekabet gücünü arttırıcı tedbirlerin alınması yönündeki girişimler başlatılmıştır. Ancak, ekilebilir arazilerin küçük ölçeklerde olması, altyapının yeterince gelişmemesi, AB normlarına uygun hukuki düzenlemelerin eksikliği, destekleme politikalarının dünya şartlarına uygun düzenlenememesi Türk tarımının içinde bulunduğu sorunlar olarak karşımıza çıkmaktadır.