Alegori, özellikle Hellenistik Dönem’in kimi okullarında felsefe yapmanın ana yordamı olarak belirginleşmiştir. Nitekim hyponoia ya da symbolon gibi farklı adlarla anılsa da, kökleri MÖ 6. yüzyıla kadar dayanan allēgoria’ya yönelik çalışmalar ve allēgoresis* uygulamaları Stoacı gelenekte başta en saf formunda bulunan Logos’un zaman içinde uğradığı bozulma ve üzerine serilen örtünün bertaraf edilmesi için elverişli bir yordam haline gelmiştir. Stoacı filozoflar ahlak öğretilerini olduğu gibi, “doğa” (physis) anlayışlarının ve Logos’un bu en saf formunun izharı için de alegorik okumalara müracaat etmişlerdir. Kendilerine has “etimoloji” (etymologia) yaklaşımlarıyla destekledikleri bu alegorik okumalarda, mit, ritüel, sanat eseri, kült uygulamaları arasında gizlenmiş olduğunu varsaydıkları “aslî unsurların” (etyma) silikleşmiş gölgelerini teşhis etmeye çalışmışlardır. Bu anlayışları farklı Stoacı filozoflarda farklı şekillerde tezahür eder. Kitionlu Zenon’dan İmparatorluk Roması’ndaki Cornutus ve Alegorici Herakleitos gibi kendisinin geç takipçilerine kadar, alegorik okuma farklı misyonlar edinmiştir. Bu düşünürler nihaî olarak Stoacı doğa öğretilerinin izlerini takip ederek Logos’u her tür kültürel zeminde keşfetmeye yoğunlaşmışlardır. Bu yordamın izlediği seyrin takibi Stoacı düşüncenin felsefe yapma taktiği kadar, okulun emperyal kültür ortamına yönelik geliştirdiği belagati de ortaya koymaktadır.